1981 - 1996

Ik ben achtendertig. Een millennial.

Oud genoeg om te weten hoe het was, jong genoeg om niet te begrijpen wat het geworden is. Een generatie die opgroeide met ruis in de telefoonlijn en stilte in de kamer, die leerde wachten op inbellen, op een antwoord, op iemand die ooit nog terugbelde.

We leefden traag zonder dat we het doorhadden. En toen werd alles snel.

We zagen de wereld digitaliseren in real time.

We stuurden onze eerste e-mail, maakten onze eerste profielpagina,en sindsdien hebben we onszelf nooit meer volledig afgemeld.

We zijn de generatie die het internet nog als een wonder zag, en nu leeft met de kater van dat wonder.

Onze ouders begrijpen niet wat we doen, onze kinderen begrijpen niet waarom we het moeilijk vinden. We hangen ergens tussenin, met één hand nog in de analoge werelden de andere vastgelijmd aan een scherm. We weten hoe stilte klinkt, maar herinneren het ons amper.

We zijn de laatste generatie die nog leerde wat verveling is, en de eerste die ze actief probeert te vermijden. We scrollen tot we iets voelen, maar voelen vooral dat we iets missen.

We noemen het nostalgie, maar eigenlijk is het rouw.

Rouw om een eenvoud die we pas waarderen nu ze verdwenen is.

We hebben het gevoel dat we alles bij moeten houden, maar niemand weet waarvoor.

We posten herinneringen aan momenten die we amper beleefden, omdat we bezig waren ze vast te leggen. We maken verhalen van wat nog bezig is te gebeuren, anticiperend op het verleden dat we later zullen missen.

De kinderen zijn nog te klein om ons op te voeden, zoals de generatie na ons dat doet met hun ouders, en onze ouders zijn te oud om ons nog iets te leren, terwijl wij hen proberen uit te leggen wat we zelf nog niet begrijpen over technologie, aandacht en de wereld die sneller draait dan ooit.

Niet jong, niet oud, niet bijzonder.

De laatste generatie die nog weet hoe het voelde om zonder scherm te leven, en de eerste die bang is geworden om iets te missen. Een generatie die wacht op haar midlifecrisis om nog iets te voelen ,en nu al nostalgisch is naar de toekomst. De generatie die zich herinnert hoe het was om te vergeten dat je bekeken werd.

De brug. De brug tussen stilte en scrollen, tussen weten en googelen, tussen voelen en delen.