All Posts

Ik ben achtendertig. Een millennial. Oud genoeg om te weten hoe het was, jong genoeg om niet te begrijpen wat het geworden is. Een generatie die opgroeide met ruis in de telefoonlijn en stilte in de kamer, die leerde wachten op inbellen, op een antwoord, op iemand die ooit nog terugbelde. We leefden traag zonder dat we het doorhadden. En toen werd alles snel. We zagen de wereld digitaliseren in real time. We stuurden onze eerste e-mail, maakten onze eerste profielpagina,en si

Ik doe wat niet echt is. Ik laat echt lijken wat niet echt is, en als ik mijn job goed doe, geloven jullie mij, terwijl ik dat zelf soms amper kan geloven. Er zijn momenten waarop alles klopt, de stilte, de blik, het gebaar, en toch voel ik hoe dun de draad is waarop ik balanceer. Eén misstap, één seconde van verwarring, en de zorgvuldig opgebouwde illusie valt in elkaar. Ik leef van dat evenwicht tussen weten en bluffen, tussen overtuiging en twijfel. Dat lijkt misschien nor

We brengen meer tijd door met onszelf dan met wie dan ook, en toch kennen we die stem in ons hoofd nauwelijks. Ze praat, beoordeelt, vergelijkt, herhaalt. Ze is onze commentator, criticus en soms zelfs onze vijand. “Sam Harris zei ooit: als we elkaars gedachten konden lezen, zaten we allemaal in de gevangenis. Niet omdat we slecht zijn, maar omdat niemand controle heeft over wat er in zijn hoofd opduikt.” Terwijl we door de dag struikelen als door een blooperreel, horen we ha

Nostalgie naar wat nog komen moet Nostalgie naar wat nog komen moet is als zoeken naar foto’s waar je ouder opstaat dan je bent. Een vreemd soort heimwee, niet naar vroeger, maar naar later. Naar een toekomst die we al beginnen te missen nog voor ze er is. Wachten met kijken naar de laatste aflevering van je favoriete serie omdat je weet dat je het jammer zal vinden als ze gedaan is. Daniel Kahneman schreef ooit: “The Instagram generation experiences the present moment as an

The borrowed gaze “We develop our personalities by imagining ourselves through others’ eyes, using their borrowed gazes like mirrors to dress ourselves.”— Gurwinder Bhogal We zijn allemaal spiegels van elkaar. Elk van ons vormt zijn identiteit in reactie op de blikken van anderen. Niet alleen op wat ze echt denken, maar vooral op wat we dénken dat ze denken. We leren spreken, bewegen, glimlachen en zwijgen door te raden hoe dat overkomt. Wie we zijn is dus geen ontdekking, ma

Bedankt dat je de tijd neemt om dit te lezen. Het duurt maar enkele minuten, maar ik doe mijn best om het zo kort mogelijk te laten aanvoelen. Want tijd is kostbaar en tegelijk bedrieglijk. Het is de enige valuta waarvan we niet weten hoeveel we er nog van hebben. Deze week bleef ik even haperen bij dat woord tijd, omdat ik besefte dat ik er eigenlijk geen vat op heb. Wanneer ik denk aan het moment dat ik nu beleef, is het al voorbij, en wanneer ik denk aan morgen, bestaat da

We leven in een tijd waarin het lijkt alsof iedereen gelijk wil hebben. We discussiëren om te winnen, niet om te begrijpen. We luisteren niet om te leren, maar om te antwoorden. Maar precies daar, in dat dunne spanningsveld tussen twee overtuigingen, ontstaat iets wat we denken noemen. We zijn verslaafd aan gelijk. Elk bewijs dat onze overtuiging bevestigt voelt als een kleine beloning. Dat heet de confirmation bias : de neiging om vooral te zien wat ons eigen verhaal onderst

We gingen ooit naar het theater om onze zinnen te verzetten. We zaten samen in een zaal, keken naar hetzelfde moment, voelden dezelfde spanning. Aandacht was iets wat we deelden. Eén richting, één focus, één adem. Toen kwam de cinema. We zaten nog steeds samen, maar in het donker. De wereld viel stil, alleen het licht bewoog. Onze aandacht was niet langer een keuze, ze werd geleid door een lens. Daarna verscheen de televisie. Het publiek werd kleiner, het scherm kwam dichterb

We leven in absurde tijden, een moment in de geschiedenis waar we later op zullen terugkijken en zeggen: dáár begon het allemaal, een tijdperk van wilde transformatie waarin technologie sneller verandert dan ons vermogen om te begrijpen wat er verandert en het is moeilijk de grootte van een golf in te schatten als je er middenin zit, want we voelen wel de snelheid, de kracht en de turbulentie, maar niet de vorm van wat eraan komt, niet de richting waarin het ons meeneemt. Er

OVER PALTERING EN EERLIJK LIEGEN Als ik zeg dat ik psychologie gebruik, lieg ik niet. Maar ik weet ook dat veel mensen op dat moment iets heel anders horen dan wat ik bedoel. Ze denken aan micro-expressies, lichaamstaal, pupilreacties, subtiele ademhalingen. Ze denken dat ik gedachten lees via kleine signalen die hun brein verraadt. En dat is precies het moment waarop de illusie begint. Ik gebruik psychologie, maar niet (alleen) de psychologie die mensen denken dat ik gebruik

De lessen van een slechte frisbee Ik heb ooit bewust de slechtste frisbees gekocht die ik kon vinden. Ze vliegen alle kanten op, schieten onverwacht weg en doen zelden wat je verwacht. Toch gebruik ik ze in mijn shows. Niet omdat ze goed zijn, maar precies omdat ze dat niet zijn. Want een slechte frisbee blijkt een geweldige leraar. 1. Controle is een illusie De frisbee vliegt waar ze wil, niet waar jij wil. Dat simpele feit is tegelijk frustrerend en bevrijdend. We proberen