De schreeuw naar imperfectie

We leven in absurde tijden, een moment in de geschiedenis waar we later op zullen terugkijken en zeggen: dáár begon het allemaal, een tijdperk van wilde transformatie waarin technologie sneller verandert dan ons vermogen om te begrijpen wat er verandert en het is moeilijk de grootte van een golf in te schatten als je er middenin zit, want we voelen wel de snelheid, de kracht en de turbulentie, maar niet de vorm van wat eraan komt, niet de richting waarin het ons meeneemt.

Er is een uitspraak van Bill Gates die zegt dat we overschatten wat we in één jaar kunnen doen en onderschatten wat we in tien jaar kunnen bereiken, maar vandaag lijkt het eerder omgekeerd, we onderschatten hoeveel er in één jaar kan verschuiven en we kunnen ons nauwelijks nog voorstellen waar we over tien jaar zullen staan, want de wereld verandert niet meer met stappen maar met sprongen en wat gisteren nog toekomst was, is vandaag al geschiedenis.

We leven in een tijd waarin technologie bijna alles kan. Ze schrijft, spreekt, schildert, componeert, ontwerpt en voorspelt met een feilloze precisie die soms beangstigend is, en hoe beter ze wordt, hoe minder ze ons lijkt te raken, want perfectie is glad en alles wat glad is glijdt ook sneller van ons af. Wat ons echt raakt is nooit het foutloze maar het kwetsbare en het menselijke, de trilling in een stem, de stilte die niet gepland was, de blik die net te lang blijft hangen, het moment waarop je op een podium net één seconde te laat op de volgende slide drukt en iedereen dat voelt, daar leeft het echte.

Toen de fotografie werd uitgevonden, vreesden schilders het einde van de kunst, want wat was de waarde van een schilderij als een lens de werkelijkheid veel nauwkeuriger kon vangen. Maar het bleek geen einde, het was een bevrijding. Realisme verloor zijn monopolie en kunstenaars hoefden niet langer te tonen hoe de wereld eruitzag, ze konden eindelijk tonen hoe ze voelde. Edvard Munch schreef ooit: “Ik zal geen interieurs meer schilderen met lezende mannen en breiende vrouwen. Ik zal levende mensen schilderen, mensen die ademen, voelen, lijden en liefhebben.” Hij schilderde geen beelden maar emoties. Zijn beroemdste werk, De Schreeuw, zoekt geen schoonheid maar waarheid, geen harmonie maar onrust. Het is het geluid van een ziel die niet begrepen wordt, de angst van een tijd die te snel beweegt, een echo die door de eeuwen blijft hangen.

En misschien is dat precies waar wij vandaag opnieuw staan. In een tijd van vlekkeloze beelden en kunstmatige stemmen voelen we diezelfde stille schreeuw, het verlangen naar iets echts, iets dat niet perfect hoeft te zijn om betekenis te hebben. De Schreeuw van Munch herinnert ons eraan dat kunst, communicatie en vooruitgang niet draaien om foutloosheid maar om menselijkheid. De volgende revolutie zal niet draaien om feilloze precisie maar om eerlijke imperfectie, om de moed te tonen wat er vanbinnen leeft, ook al is het chaotisch, ruw of onvoltooid.

Wat iets levend maakt is niet hoe perfect het is maar hoe menselijk het durft te zijn. Dus wees echt, wees moedig. Lach te luid, struikel in het midden van je zin, vergeet wat je wilde zeggen en zeg dan iets beters. Improviseer en probeer en wees prachtig imperfect.